ศูนย์พัฒนาโครงการหลวงห้วยโป่ง

     ท่ามกลางหุบเขาใหญ่ ชาวมูเซอ ม้ง และชาวพื้นเมืองต่างมารวมตัวกัน อาศัยอยู่บริเวณป่าสมบูรณ์ใกล้ลำน้ำห้วยโป่ง ซึ่งทอดยาวสู่แม่น้ำลาวอีกที หากทว่าด้วยวิถีชีวิตที่พึ่งพิงฝิ่นเป็นหลัก ทำให้ป่าค่อยๆ หร่อยหรอลง ด้วยชาวบ้านต่างบุกรุกเผ้าถาง เพื่อทำพืชเสพติด กระทั่งที่นี่เป็นป่าเสื่อมโทรมในท้ายที่สุด
     ในปี 2525 ม.จ.ภีศเดช รัชนี องค์ประธานมูลนิธิโครงการหลวง จึงรับสั่งไปยังทีมงานเพื่อหาวิธีจัดการพื้นที่จำนวน 75 ไร่ให้คืนกลับมาคงสภาพเดิม ด้วยการนำพืชผัก ไม้ดอก ไม้ผลและพืชไร่ที่เหมาะสมกับภูมิอากาศและภูมิประเทศมาทดลองปลูก พร้อมกับจัดเจ้าหน้าที่ลงไปประกบเกษตรกรเป็นรายบุคคล และเมื่องานวิจัยสำเร็จลงก็เริ่มเปลี่ยนมาส่งเสริมอาชีพแก่ชาวเขาในพื้นที่อย่างจริงจัง เพื่อให้เกษตรกรสามารถประกอบอาชีพแบบถาวร จะได้มีรายได้ทดแทนการปลูกฝิ่น และการทำไร่เลื่อนลอย
    ปัจจุบัน ศูนย์พัฒนาโครงการหลวงห้วยโป่ง มีผลิตภัณฑ์มากมาย ทั้ง เสาวรสหวาน ผักกาดขาว พริกซูปเปอร์ฮอท ถั่วแดงหลวง ซิมบิเดี้ยม สับปะรด แต่ที่ได้รับความนิยมและสร้างรายได้ให้ชาวมูเซอดำมากที่สุด คือ เฟินหนัง และเฟินเขา รวมไปถึงไม้ดอกอย่าง แกลดิโอลัส และพีค๊อก โดยจะมีแปลงสาธิตให้ชาวเขาและผู้สนใจเข้ามาเยี่ยมชมตลอดทั้งปี
    นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมเชิงวัฒนธรรมที่โดดเด่น อาทิ การตำข้าวด้วยครกกระเดื่อง ประเพณีปีใหม่มูเซอดำ ซึ่งจัดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ และประเพณีกินข้าวใหม่ เพื่อเฉลิมฉลองหลังจากการเพาะปลูก โดยจัดขึ้นในช่วงเดือนกันยายน-ตุลาคม ซึ่งแม้จะไม่ใช่คนพื้นถิ่นแต่ก็สามารถเข้ามาเยี่ยมชมได้เช่นกัน เช่นเดียวกับสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติ ที่นี่ก็มีแวะเวียนหลายแห่ง เช่น น้ำตกโป่งผาลม น้ำตกห้วยผาเรือ น้ำตกบ้านป่าเมี่ยง และบ่อน้ำพุร้อนแม่ขะจาน รวมไปถึงเส้นทางเดินชมธรรมชาติดอยลังกาหลวง และดอยลังกาน้อย ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องจุดชมวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม